საინტერესო პოსტი იყო, სავსებით აქტუალური საკითხი წარადგინე ახლა ჩვენთვის, ბედისწერის გასაყრის წინაშე მდგომი ხალხისათვის (განსაკუთრებით ასაკის და სოციო-პოლიტიკურ პოზიციის ფორმაციის მხრივ).
წინასწარ გაგაფრთხილებთ, ჩემი ნაწერი არ იქნება ემპირიული და უფრო stream of consciousness ის ტიპი იქნება.
ერთმხრივ, მარტივად შეიძლება პოტენციური ყავის შემოთავაზება და მისი აქტიურად ადუღება და მოხმარება. იმასაც დავამატებ, რომ რა ყავასაც მე შემოგთავაზებთ იქნება შაქრის გარეშე და მას ექნება მჟავე და მწარე გემო —როგორც, ბევრ ხარისხიან ყავას. ეს ყავა ყველა მკითხველისთვის ფამილიალურია. განათლების სისტემის სრული გარდაქმნა. რადგან ამის გაკეთება მოისაზრებს სრულ პოლიტიკურ რევოლუციას, თავდაპირველად, ინდივიდუალურ დონეზე უნდა მოხდეს რეაგირება. ყველა ინდივიდი, ვინც გარკვეულ წილად თვლის, რომ მას გააჩნია, მეტ-ნაკლებად კარგი მორალური კომპასი, რომელსაც თან დაყვება გამოცდილებითი და “თეორიული” განათლება, ყველა ასეთმა ადამიანმა ხელში მესიის მახვილი უნდა დაიჭიროს. უნდა შეიქმნას საზოგადოებრივი მოძრაობებუ. რამოდენიმე თვის წინ, გიჟივით დავეძებდი ლიტერატურულ წრეებს და აღშფოთებული დავრჩი, როცა გავიგე, რომ არ გვაქვს ასეთი ჯგუფი თბილისში. ვფიქრობ, რომ ასეთი წრეები უაღესად აფართოებს ადამიანის ხედვას. გაზიარება და გააზრება… (ბევრს არ დავწერ ამ საკითხზე რადგან მგონია, რომ საკამოდ self-evident არის). Book club ერთ-ერთი მაგალითია ამის, კიდევ ბევრი რამის მოფიქრება შეიძლება რაც ადამიანებს მორალურ კომპასს ჩამოუყალიბებს და მათი თემის აღქმას გააფართოვებს, ოჯახის და მეგობრების მიღმა, შეიძლება ერის და საბოლოოდ ადამიანობის დონემდეც. ორ დიდ პრობლემას ვხედავ ამ ქმედების განხორციელებამდე.
პირველი, ამის გაკეთება მოიცავს თვით-განწირვას გარკვეულ დონეზე. რადგან საქართველო ისეთი ქვეყანაა, რომელიც თავისი არსებობის განმავლობაში აქტირუად მოითხოვდა თავის შვილებისაგან თვითგანწირვას, რადგან მას ეცოცხლა, მგონია, რომ ეს დილემა ყველა თავენგანისათვის საკმაოდ ცნობილია. მე და დასავლეთში უკეთესი ცხოვრება თუ საქართველო და მისი გამოსწორების მცდელობა.
მეორე პრობლემა კი ბევრად უფრი ღრმაა ვიდრე პირველი. ვისაც მესიის მახვილის აღმართვის ძალა აქვს, ასევე გააჩნია ერთი უდიდესი სისუსტე, და ეს არის რადიკალური სუბიექტივიზმი რომელიც გამოიხატება როგორც მორალური რელატივიზმი. შესაძლოა ამ ტერმინის პოზიტიურად გაგება, იმ მხრივ, რომ ადამიანის მორალური კოდექსი დაფუძნებულია გაგებაზე, რაც დაფუძნებულია კონკრეტულ კულტურულ, სოციალურ და ცხოვრებისეულ გამოცდილებებზე. ეს პოზიტიური ფიქრი მიდის თანაგრძნობამდე და იმის გაანალიზებამდე, რომ ვისაც შენი სიმართლე არ აქვს არ არის მტყუანი. უარყოფით ასპექტს მე ვხედავ პირად გამოცდილებაში. ინტერნეტმა და ზოგადად გლობალიზაციამ, ნაადრევი ასაკიდან, მე მორალური რელატივიზმი ერთ-ერთ ინტელექტუალურ ნიადაგად მიქცია. სანამ ზემოთხსენებული “პოზიტიური” ასპექტს განვიცდიდი, მე ნიჰილიზმი და სოლიფსისმი განვიცადე, რამაც ერთგვარად დამიმახინჯა ადამიანის აღქმა თემის პერსპექტივაში. ასეთი განვითარების შემდეგ საკმაოდ უცნაურ პოზიციაში ვიმყოფები (პერსონალური გახდა ჩემი ნარატივა, მაგრამ იმ მიზეზით დავტოვებ ამას, რომ იქნებ ვინმე გამოჩნდეთ ვინც იზიარებთ ამ გამოცდილებას). ჩემი თავის ინტერესები ჩამომიყალიბდა, ვზრუნავ თავზე, მაგრამ მიჭირს მაშტაბის გაზრდა. ოჯახის და მეგობრების მიმართ თავისთავად არის ზრუნვა, მაგრამ ეს ერთგვარ ინსტინქტად მიმაჩნია, საბოლოოდ გახიზნვის გარდა ცოტა რამ მსურს. ძალიან ბევრ ახალგაზრდას ვიცნობ ვინც ამ დასკვნამდე მივიდა, განსხვავებული გზებით. ამ პრობლემის გამოსავალი შესაძლოა მის საწყისში არის. იქნებ, მესიების მიერ წარმოქმნილ ღონისძიებების მერე, ადამიანმა საერთოდაც არ განიცადოს იმ დოზის ნიჰილიზმი და სოლიფსიზმი რაც მარტოხელა ფიქრში ჩავარდნილმა მოზარდმა განიცადა. ეს ფორუმი კი ერთ-ერთი ასეთი ღონისძიებაა და ამიტომაც ვაფასებ მე მას და მის შემქმნელს უაღეესად.
ასევე, თბილისში ვინც იმყოფებით და გესიამოვნებიდათ ლიტერატურული წრის შექმნა, შემეხმიანეთ. იყო ამის მცდელობა ზაფხულში და არ გამოვიდა, ჩემი აზრით ლოჯისტიკური საკითხების გამო, ახლა კი მგონია რომ, გამოვა თუ წრე უფრო გაფართოვდა. საერთოდ შესაძლოა, აქაც მოხდეს ეს, თუ უკვე ხდება ეს?! :D <3
საინტერესო პოსტი იყო, სავსებით აქტუალური საკითხი წარადგინე ახლა ჩვენთვის, ბედისწერის გასაყრის წინაშე მდგომი ხალხისათვის (განსაკუთრებით ასაკის და სოციო-პოლიტიკურ პოზიციის ფორმაციის მხრივ).
წინასწარ გაგაფრთხილებთ, ჩემი ნაწერი არ იქნება ემპირიული და უფრო stream of consciousness ის ტიპი იქნება.
ერთმხრივ, მარტივად შეიძლება პოტენციური ყავის შემოთავაზება და მისი აქტიურად ადუღება და მოხმარება. იმასაც დავამატებ, რომ რა ყავასაც მე შემოგთავაზებთ იქნება შაქრის გარეშე და მას ექნება მჟავე და მწარე გემო —როგორც, ბევრ ხარისხიან ყავას. ეს ყავა ყველა მკითხველისთვის ფამილიალურია. განათლების სისტემის სრული გარდაქმნა. რადგან ამის გაკეთება მოისაზრებს სრულ პოლიტიკურ რევოლუციას, თავდაპირველად, ინდივიდუალურ დონეზე უნდა მოხდეს რეაგირება. ყველა ინდივიდი, ვინც გარკვეულ წილად თვლის, რომ მას გააჩნია, მეტ-ნაკლებად კარგი მორალური კომპასი, რომელსაც თან დაყვება გამოცდილებითი და “თეორიული” განათლება, ყველა ასეთმა ადამიანმა ხელში მესიის მახვილი უნდა დაიჭიროს. უნდა შეიქმნას საზოგადოებრივი მოძრაობებუ. რამოდენიმე თვის წინ, გიჟივით დავეძებდი ლიტერატურულ წრეებს და აღშფოთებული დავრჩი, როცა გავიგე, რომ არ გვაქვს ასეთი ჯგუფი თბილისში. ვფიქრობ, რომ ასეთი წრეები უაღესად აფართოებს ადამიანის ხედვას. გაზიარება და გააზრება… (ბევრს არ დავწერ ამ საკითხზე რადგან მგონია, რომ საკამოდ self-evident არის). Book club ერთ-ერთი მაგალითია ამის, კიდევ ბევრი რამის მოფიქრება შეიძლება რაც ადამიანებს მორალურ კომპასს ჩამოუყალიბებს და მათი თემის აღქმას გააფართოვებს, ოჯახის და მეგობრების მიღმა, შეიძლება ერის და საბოლოოდ ადამიანობის დონემდეც. ორ დიდ პრობლემას ვხედავ ამ ქმედების განხორციელებამდე.
პირველი, ამის გაკეთება მოიცავს თვით-განწირვას გარკვეულ დონეზე. რადგან საქართველო ისეთი ქვეყანაა, რომელიც თავისი არსებობის განმავლობაში აქტირუად მოითხოვდა თავის შვილებისაგან თვითგანწირვას, რადგან მას ეცოცხლა, მგონია, რომ ეს დილემა ყველა თავენგანისათვის საკმაოდ ცნობილია. მე და დასავლეთში უკეთესი ცხოვრება თუ საქართველო და მისი გამოსწორების მცდელობა.
მეორე პრობლემა კი ბევრად უფრი ღრმაა ვიდრე პირველი. ვისაც მესიის მახვილის აღმართვის ძალა აქვს, ასევე გააჩნია ერთი უდიდესი სისუსტე, და ეს არის რადიკალური სუბიექტივიზმი რომელიც გამოიხატება როგორც მორალური რელატივიზმი. შესაძლოა ამ ტერმინის პოზიტიურად გაგება, იმ მხრივ, რომ ადამიანის მორალური კოდექსი დაფუძნებულია გაგებაზე, რაც დაფუძნებულია კონკრეტულ კულტურულ, სოციალურ და ცხოვრებისეულ გამოცდილებებზე. ეს პოზიტიური ფიქრი მიდის თანაგრძნობამდე და იმის გაანალიზებამდე, რომ ვისაც შენი სიმართლე არ აქვს არ არის მტყუანი. უარყოფით ასპექტს მე ვხედავ პირად გამოცდილებაში. ინტერნეტმა და ზოგადად გლობალიზაციამ, ნაადრევი ასაკიდან, მე მორალური რელატივიზმი ერთ-ერთ ინტელექტუალურ ნიადაგად მიქცია. სანამ ზემოთხსენებული “პოზიტიური” ასპექტს განვიცდიდი, მე ნიჰილიზმი და სოლიფსისმი განვიცადე, რამაც ერთგვარად დამიმახინჯა ადამიანის აღქმა თემის პერსპექტივაში. ასეთი განვითარების შემდეგ საკმაოდ უცნაურ პოზიციაში ვიმყოფები (პერსონალური გახდა ჩემი ნარატივა, მაგრამ იმ მიზეზით დავტოვებ ამას, რომ იქნებ ვინმე გამოჩნდეთ ვინც იზიარებთ ამ გამოცდილებას). ჩემი თავის ინტერესები ჩამომიყალიბდა, ვზრუნავ თავზე, მაგრამ მიჭირს მაშტაბის გაზრდა. ოჯახის და მეგობრების მიმართ თავისთავად არის ზრუნვა, მაგრამ ეს ერთგვარ ინსტინქტად მიმაჩნია, საბოლოოდ გახიზნვის გარდა ცოტა რამ მსურს. ძალიან ბევრ ახალგაზრდას ვიცნობ ვინც ამ დასკვნამდე მივიდა, განსხვავებული გზებით. ამ პრობლემის გამოსავალი შესაძლოა მის საწყისში არის. იქნებ, მესიების მიერ წარმოქმნილ ღონისძიებების მერე, ადამიანმა საერთოდაც არ განიცადოს იმ დოზის ნიჰილიზმი და სოლიფსიზმი რაც მარტოხელა ფიქრში ჩავარდნილმა მოზარდმა განიცადა. ეს ფორუმი კი ერთ-ერთი ასეთი ღონისძიებაა და ამიტომაც ვაფასებ მე მას და მის შემქმნელს უაღეესად.
ასევე, თბილისში ვინც იმყოფებით და გესიამოვნებიდათ ლიტერატურული წრის შექმნა, შემეხმიანეთ. იყო ამის მცდელობა ზაფხულში და არ გამოვიდა, ჩემი აზრით ლოჯისტიკური საკითხების გამო, ახლა კი მგონია რომ, გამოვა თუ წრე უფრო გაფართოვდა. საერთოდ შესაძლოა, აქაც მოხდეს ეს, თუ უკვე ხდება ეს?! :D <3