Justified doubt is a sign of superior intellect whereas certainty is equally common to all beings. Among humans, the proportion of facts that anyone may hold to be certain over the number they may doubt usually varies little from person to person, or group to group. We are infected with a spirit of conservatism and would rather make small alterations in our mental shortcuts than large ones; and though varied are the contents of our beliefs, healthy humans are naturally predictable in their submission to the environment as given, and as directly experienced. To be known in this sense of the term is not to have been derived from a syllogism, but to have been experienced firsthand. This overwhelming tribunal of the experience is home to both the mystical...

ფილმი იწყება იმედგაცრუებულ, ცინიკურ ქვეყანაში. ქყვეყანაში რომელიც ათწლეულებია ეგუება სოციალისტური  ოცნების ასრულების შეუძლებლობას, რომელშიც სცენაზე და სცენის მიღმა განსხვავებული ცხოვრება მიედინება. 80-იანების საბჭოთა კავშირი არის საზოგადოება  სადაც ლენინის მავზოლოეუმის ირგვლივ ანეთებული ჩირაღდნებით დადიან, მოსახლეობა კი საბაზისო მოთხოვნილებების დასაკმაყოფილებლად შავ ეკონომიკაზეა დამოკიდებული. საბჭოთა კავშირის დაშლა , შემდეგ კი 90იანები, რუსეთისთვის ისტორიული სისუსტის - სირცხვილის - მომენტი იყო; ხალხი მშიერი დარჩა - ყველაფერი კი არშემდგარ და არარსებულ რუსულ ‘დემოკრატიას’ დაბრალდა. სერალის ბოლოში პუტინის მოსვლა, გამოგიტყდებით და ბუნებრივ მოვლენად მეჩვენება. პუტინი არის ცენტრალიზაციის, და რუსული ნორმალიზაციის მაგალითი. ამავდროულად იგი ასახვს რუსულ იმედგაცრუებას და რუსეთის უახლეს მცდელობას რომ დაბრუნდეს სამყაროს მოწინავე ძალებთა რიგში. პირველ რიგში, ჩვენი მიზანია ადამ კურტისის ფილმის მეშვეობით და ამ პროექტის ფარგლებში ზედაპირულად მაინც გავეცნოთ იმ ნიადგას რომლიდანაც თანამედროვე რუსეთი აღმოცენდა.

ეს ყველაფერი რომ გავიგოთ მგონა უფრო ადრინდელი ამბებიდან...

ბერლინი. 22 აპრილი, 2024.

ერთ წელზე ოდნავ მეტი გავიდა რაც, შარშანდელი მარტის აქციების ენერგიით დამუხტულმა, ვეცადე ჩემი აზრებისთვის სწრაფად და არეულად მომეყარა თავი. ძალიან რთულია ქვეყანაში საშვილიშვილო საქმეები ხდებოდეს და კაცი შენი ლეპტოპის ეკრანით კმაყოფილდებოდე. ბევრი რაღაც გიგროვდება, უბრალოდ. მაშინ, დამოუკიდებელი საქართველოს ისტორიისთვის იშვიათ შემთხვევაში, ქართველი ხალხის პირდაპირი ნება მისმა ხელისუფალმა ყურად მიიღო და მას დაემორჩილა. ხალხმა ვერ გაიგო, გამარჯვება ეზეიმებინა თუ არა, იმდენად სიახლის გემო ჰქონდა მას - იმდენად გაუგებრობის გემო ჰქონდა მას. "რა იქნება შემდეგ?" - იკითხეს ვიღაცეებმა. "2024-ს დაველოდოთ" - უპასუხეს სხვებმა. მოკლედ, ახლადგანცდილი გამარჯვებით დაღლილი ხალხი, გაოცებული საკუთარი შესაძლებლობებით და არა სხვა რომელიმე ფაქტორით, დაიშალა. პირადად მე ოდნავ დაუკმაყოფილებლობის შეგრძნება დამრჩა. ხალხის დაშლა, პრინციპში, არ გამკვირვებია, მაგრამ ჩემი მოზღვავებული, ეკრანზე დანთხეული ფიქრის და ემოციების კორიანტელი "სახინკლის ინციდენტში" ჩავიწერე.

რას ვიფიქრებდი, ზუსტად თუ ვიწინასწარმეტყველებდი იმ გარემოებას,...

ამერიკელი ისტორიკოსი, ტიმოთი სნაიდერი, ძალიან საინტერესოდ აფასებს პუტინის რუსეთისა და დონალდ ტრამპის ურთიერთობას. საამისოდ იგი გარკვეულ თეორიას გვთავაზობს რომლითაც თითქოს ოცდამეერთე საუკუნის, სინამდვილეში კი როგორც ჩანს ყველა პერიოდის პოლიტიკოსებისა თუ ნარატივების აღწერა შეიძლება. სნაიდერი ამბობს, რომ არსებობს ორი სახის პროპაგანდისტული ნარატივი - გარდაუვლობისა და უსასრულობის. პირველი გვეუბნება, რომ სამყაროს განვითარების, მოქმედებისა და მოწყობის წესები უკვე ამოხსნილია; იმას რომ პროგრესისკენ მოძრაობის ერთი სწორი გზა არსებობს, ამ გზას მიყოლა კი ბედნიერებას მოგვიტანს. მეორე მსოფლხედველობით - უსასრულობის პოლიტიკით - ჩვენი საზოგადოება სამუდამოდ ჩათრეული ხდება უსასრულო, დაუმთავრებელ ბრძოლაში; გარკვეული ნაციონალური , იდეოლოგიური, გენდერული თუ სექსუალური ელემენტები სამუდამოდ ‘ემუქრებიან’ ჯგუფის გადარჩენას. 

ბევრი დღეს ვერ ხვდება, რომ საბჭოთა კავშირი იდეოლოგიურად გარდაუვლობის პოლიტიკის მატარებელი იყო. სამყარო იყო პოლიტიკური კლასების ბრძოლა, პროლეტარიატის პირველი რევოლუცია კი კაცობრიობის განვითარების გარდაუვალი ნაბიჯი. კომუნიზმის პირველმა ოცმა წელმა ეს ფანტაზია რომ...

წლების განმავლობაში ვფიქრობდი სცენარის დაწერაზე.  გამიჩნდა კითხვა, თუ როგორი შეიძლება იყოს სიუჟეტი ოცდამეერთე საუკუნეში;  როგორი სიუჟეტებს ვერ ვხედავ მე.                                     

შესავალი

ნარატივები რომლებიც ქართულ ცნობიერებაში ფიგურირებს უმოძრაობის ნარატივებია - ნარკოტიკები, ოთხმოცდაათიანები, კლუბები, საბჭოთა ბლოკები. ამასთან ერთად, რადგან ვიცით რა ხდება ყველგან და ყოველთვის, შეგვიძლია შევაფასოთ ნებისმიერი მოვლენა - ბასიანზე, ხიდზე, ტესში თუ პარლამენტთან. ამის ფონზე ცხადია, რომ ჩვენს ნარატივებში არ მოიძებნება ‘ამოუცნობი’ მიმართულება და მოვლენა, ისევე როგორც იგი არ ჩდება სხვა ‘თბილისურ’ ლიტერატურაში. გასეირნება ყარაბაღში არაფერია გარდა საქართველოს ფსიქიურ ფონში გასეირნებისა; თანაც ისეთის, რომელშიც ქართველს თავისი ‘იდეოლოგიური სათვალეები’ დედამიწის ყველა კუთხეში შეუძლია გაიყოლოს - შეხვდება ისევ იმას, რაც უკვე იცის. ამ ჟანრის ექსტრიმალური ლიმიტი იქნებოდა მაგალითად ქართველი ნარკომანი - ვიეტნამის ომში, რომელიც...

warning: unfinished, not meant to be read really

The word "deconfusion" recently made an appearance, so let's explore further.

Deconfusion originates from the evermore relevant field of AI Alignment, which concerns itself with finding ways of reliably aligning AI with human intentions (or die tying). The term is vaguely defined as:

1. “making it so that you can think about a given topic without continuously accidentally spouting nonsense" - MIRI 2018
2. "the process of dissolving confusion, by reducing the object of thought to less confused and better understood ideas." - Adam Shimi

Deconfusion is acquiring functional internal maps of the general landscape - of what we know and don't know - so as to intuitively situate our exploration. It means reducing the chaotic blob of general intuitions about the object of interest into...